Dalit
Op mijn eerste reis naar India landde ik op het vliegveld van Chennai, het vroegere Madras. Zo gauw je uit de hal van het vliegveld loopt stap je in een sprookje. Wuivende palmbomen hebben sinds eeuwen op me gewacht. Ik voel me direct thuis. De aanblik van mannen en vrouwen in exotische kleding raken me diep. De geuren en kleuren, het laat me niet meer los.
Ik bezocht deze stad met z’n monumentale plekken als Mount Thomas – de plek waar de apostel Thomas in de Nieuw Testamentische tijd het evangelie van Jezus heeft gebracht – en de krottenwijken die zich in alle richtingen lijken uit te strekken langs grote en kleine verkeersaders. Buiten de stad stopten we in een dorpje om de sfeer op te snuiven. Teenpalli was de naam, vertaald betekent dat ‘Honing dorp’. Hoe kan zo’n zoete naam zoveel ellende verdragen. De mensen wonen hier alsof de slecht gebouwde hutjes uit de lucht zijn gevallen. Schots en scheef in de buurt van een onverhard pad met kuilen. Nu is het droog maar je kunt je voorstellen dat het, twee keer per jaar, tijdens de regentijd een grote blubberzooi is.
We ontmoeten vriendelijke eenvoudige mensen waarvan de vrouwen prachtige en kleurige sari’s dragen. Wie gewassen is en schone kleding kan dragen ziet er stralend uit. Echter we zien ook andere mensen die aan de afgrond lijken te staan van wat menselijk is, mismaakt, ongewassen, in lompen, ziek, lepralijders, verdwaasd en volkomen de weg kwijt. Ieder gaat z’n eigen gang en men bemoeit zich niet met de ander. Men is onverschillig ten opzichte van z’n naaste die volgens het Hindoeïstische kastesysteem een ander karma of bestemming heeft. Totale onverschilligheid naast warme en liefdevolle gezinsrelaties. Het is hartverscheurend wanneer we de laagste kaste van de Hindoeïstische leefwijze ontmoeten: de Dalits. Wanneer je in dit systeem geboren bent heb je geen rechten, je lot is minder dan dat van ongedierte. Je bent gedoemd om het vuile werk in de samenleving op te knappen. Dalits hebben geen recht op onderwijs, gezondheidszorg, kansen op de arbeidsmarkt, bescherming van de overheid. Toegang tot een bank of verzekering kun je helemaal vergeten. Je zit in een vicieuze cirkel van uitzichtloze hopeloosheid. Er is alom schaamte om wie je als Dalit bent. Je bent niets!
Door deze houten beelden wil ik de situatie van de Dalits onder de aandacht brengen. Ik ben in het maakproces uitgegaan van waardeloze materialen die in onze maatschappij bij het grofvuil worden gezet: pallethout en schroot. Hopelijk zie je de schoonheid door de vergankelijkheid heen. Iemand schreef in een reactie: “Heel bijzonder deze, hoe langer ik kijk hoe meer ik zie. Mooi…”
God houdt van mensen. Mensen met grote problemen hebben ook grote oplossingen nodig. Ben jij degene die de oplossing gaat brengen of mogelijk maakt?
Ik heb dit kunstwerk geschonken aan International Justice Mission. www.ijm.org