Een gewoontemens ben ik.
Liefst beweeg ik mij binnen veilige kaders en heeft alles wat ik doe voorspelbare gevolgen. Dat komt zo: Zoals het peuters betaamt, wilde ik al kruipend de omgeving verkennen en allerlei spannende dingen uitproberen. Voor mijn eigen veiligheid en voor wat meer ouderlijke bewegingsvrijheid werd een box aangeschaft. Zo’n vierkante opvouwbare kooi met houten tralies en een zacht kleedje en een draad met daaraan allerlei onbenullige speeltjes… Gelukkig zonder deksel; dat weer wel.
Ik weet niet meer hoe ik het vond om te pas en te onpas in de box gestopt te worden. Wellicht huilde ik mezelf er uit of probeerde over de rand te klimmen. En natuurlijk begon ik na consequent ingeboxt te worden, die vrijheidsberoving normaal te vinden. Het werd zelfs een veilig plekje, waar ik als peuter de dienst uit maakte. Zelfs zo veilig en controleerbaar, dat de gelegenheden dat ik uit de box getild werd steeds onveiliger voelden en ik pas weer gerust was binnen die veilige beslotenheid van mijn houten kooi.
Opgroeiend was er steeds weer zo’n box om in gestopt te worden. Voormijn veiligheid en om te leren een brave volwassene te worden; om net zo te worden als mijn box-beheerders. De tralies waren niet meer van simpel hout, maar van waarden, normen, regels, tradities en disciplines. De ruimte bestond uit voorgesorteerde informatie die je echt nodig had voor je vorming, aanpassing en latere loopbaan. Dat begon al met het traject van diverse scholen, de sportclub en de padvinderij. Maar ook de cultuur van onze straat was zo’n box, waar je door de grotere jongens voor je veiligheid en controle ingestopt werd. Op straffe van een pak slaag als je buiten hun normen en grenzen ging.
Maar kleine jongens worden groot en toen kwamen de jaren van rebellie tegen al die boxen waar je “voor je eigen bestwil” ingestopt wordt. Ik ontdekte dat de tralies verbogen konden worden en zo betrad ik onbekende werelden. Aanvankelijk was het dikke pret en veel avonturen, maar al gauw kwam ik in een andere box terecht; die van dingen doen, die je eigenlijk niet wilt en die beslist schadelijk zijn voor jezelf en de ander. Die box was ik en mijzelf en de tralies waren ego-spijlen. Die box werd beheerd door een zeer onguur sujet, die geen enkele ruimte bood te ontsnappen. Godzijdank werd ik door ingrijpen van een bijzonder Persoon uit die box getild en in een heerlijke ruimte van liefde, genade en vrijheid geplaatst. Jezus is Zijn naam.
Regelmatig stap ik echter terug in die oude veilige box met een zacht kleedje en onbenullige speeltjes. De deels door mijzelf geplaatste tralies zijn nu religieuze normen, dogma’s en disciplines gemengd met aardse genoegens. En als ik daar wel eens genadiglijk bovenuit getild wordt, dan kan dat toch wat onwennig voelen en gewoontegetrouw stap ik dan terug in die veilige kooi. Bovendien ben ik daar niet alleen. Het kan er best gezellig en zelfs behoorlijk christelijk zijn.
Toch is daar die stille roepstem om voorgoed “Out Of The Box” te stappen. Want de Heilige Geest functioneert immers vooral buiten de box en niet er in. Dat zien we aan het voorbeeldig leven van Jezus.
Daarom, het is niet de vraag of God ons middels Zijn Geest uit onze zelf gekozen kooi wil halen. Dat heeft Hij in Jezus immers al gedaan; de tralies zijn weg. Het is de vraag of wij dat willen en echt in Gods ruimte en vrijheid willen functioneren. Wat ons remt is de angst over hetgeen we daarmee dreigen te verliezen. Laten we maar eerst de Heilige Geest uitnodigen ons weer eens klip en klaar duidelijk te maken wat we daarmee winnen. Zegengroet, Marijn Burkunk. Marijn is een vriend en een van de stichters van Oasis Trails. Www.oasistrails.org Voor de Nederlandstalige nieuwsbrief van Oasis Trails: [email protected]
Ongeveer 25 jaar geleden maakte ik (Wiebe) dit werkstuk. Dezelfde strekking als het verhaal van Marijn nu was mijn motivatie toen. Inmiddels heb ik een tweede gedachte daaraan gekoppeld, namelijk: Als iemand veroordeeld is voor z’n slechte daden en daarvoor een straf heeft gehad houden we deze persoon liever achter de tralies. Geketend en getekend. Jezus vraagt van ons dat we gevangenen bezoeken en een helpende hand bieden in het proces van re-integratie. Zorgen voor onszelf is zorgen voor elkaar.
